Afgelopen mei besloot ik dat het toch eens tijd werd om een persoonlijke uitdaging aan te gaan. Graag had ik meegelopen met de Dodentocht, een internationaal bekende wandeling van 100 km in België. Deze bleek natuurlijk al lang uitverkocht te zijn, het was namelijk al mei. Met het zoeken naar alternatieven kwam ik uit op de Boslandtrail die op 24 augustus zou plaatsvinden. Hier had ik de keuze tussen 100 km en 50 km wandelen. Ondanks dat ik erg enthousiast was om de 100 km te doen, moest ik ook voor mezelf even aan de rem trekken. Ik had nog 3 maanden om van letterlijk 0 mijn conditie op te bouwen. 100 km was niet realistisch, dus ging ik voor de 50 km. Dat zou al een grote uitdaging zijn!
We maken er een sponsortocht van!
Zo gezegd, zo gedaan. Ik schreef me in. Na de inschrijving en tijdens de eerste voorbereidingen kwam het idee om er een sponsortocht van te maken. Dit om natuurlijk geld in te zamelen voor de HPV, maar ook zeker als stok achter de deur voor mezelf. Nu moest en zou ik er voluit voor moeten gaan!
En de voorbereiding begon
Ik trainde door veel en steeds langer te wandelen. Ik kwam best wat obstakels tegen tijdens deze voorbereidingen. Van schuurplekken onder mijn oksels tot blaren ter grootte van een muntstuk van twee euro onder mijn voeten. Voor alles was het zoeken naar manieren om deze dingen te voorkomen.
Naast deze ongemakken was ik natuurlijk ook erg ongerust over mijn HS. Ik was op dat moment toch al zeker 6 maanden ‘onder controle’, maar de angst, zeker tijdens zulke lange inspanningen, dat het terug zou komen, vergezelde me gedurende de hele voorbereiding (en tocht).
De grote dag!
Toen was het zover, de grote dag brak aan. Ik was best al enkele dagen op voorhand heel erg zenuwachtig. Ik had de weken ervoor slecht geslapen door het onverwachte nestje van 10 puppy’s die onze adoptiehond had meegebracht, maar mentaal was ik er klaar voor.
Het startschot ging af om 7u30 en daar ging ik, voor wat ik verwachtte een tocht van 50 km.
De eerste kilometers waren vreselijk. We waren met zoveel volk tegelijk gestart dat er veel opstoppingen waren en we allemaal meer stilstonden dan konden wandelen. Ik vond mijn ritme niet. Supervermoeiend.
Gelukkig waren na een kilometer of 5 deze problemen volledig van de baan en kon ik eindelijk in mijn eigen tempo lopen.
De eigenlijke tocht ging goed en de omgeving was mooi. Het was wel zwaar. Die dag tikte de thermometer ongeveer 30 graden aan. Eten lukte amper, vanwege de warmte en het was moeilijk om voldoende te drinken, want ik verloor toch wel best veel vocht door al het zweten.
Mijn lichaam hield het erg goed vol, hoewel de laatste kilometers zwaar waren en oneindig leken te duren. Zo moesten we op 3 km van de finish nog door de Lommelse Sahara. Een gebied bestaande uit los zand en een stevige duin te beklimmen op 1,5 kilometer van de finish. Het was puffen met al meer dan 50 kilometer in de benen, in de volle zon en met de finish bijna in zicht!
Uitdaging geslaagd!
Uiteindelijk, na 53 kilometer kwam ik best nog fris over de finishlijn en was supertrots op mijn prestatie! Ik kreeg daarna geen nieuwe ontstekingen. Daarom heb ik ook weer een start gemaakt om te hardlopen. Dankzij de sponsortocht heb ik 375 euro opgehaald voor de vereniging.
Ik wil vooral iedereen bedanken die gesponsord heeft en me gesteund heeft voor en tijdens deze uitdaging!
En ik daag jou uit! Wat doe jij graag en wat kun je nog doen? Maak er een leuke actie van! Het hoeft niet sportief te zijn, er zijn zoveel andere opties!
