door Beau Konijn
Accepteren waar je bent, wie je bent en wat er nu is. Een belangrijk onderwerp die vaker wordt overgeslagen in het omvormen van je leefstijl of gedrag. Waarom? Dat leg ik je graag uit aan de hand van mijn eigen voorbeeld.
Als 15-jarig meisje (ja, we zullen de jonge Beau nog vaker terug zien komen 😉) was mijn leven best een uitdaging. Navigerend door mijn tienerjaren met heel wat tegenslagen en met een forse rugzak aan medische rompslomp. Door een aantal faalpogingen om af te vallen en enige pesterijen, werd mijn zelfbeeld er niet beter op. Onzekerheid en perfectionisme kregen de overhand. Accepteren waar ik op dat moment stond, kwam niet in me op. Maar ik stelde mezelf wel de vragen: ‘Dit kan het toch niet zijn?’, ‘Waarom overkomt mij dit?’. En ik wenste gewoon een beter leven voor mezelf.
Kijken naar een ander
Ik was geneigd om mezelf erg te vergelijken met een ander. Anderen hadden het vanuit mijn oogpunt altijd maar fijner of beter. Zelden waren zij ziek of moesten zij naar het ziekenhuis. Bovendien bleef de een broodmager terwijl zij alle snoep en koek naar binnen konden werken die ze lekker vond. En liep de ander met een perfect lijf onbezorgd en zelfverzekerd rond in bikini op het strand. Of weer iemand anders, die werkelijk álles ALLES goed leek te staan als het om kleding aankwam. En ga zo maar door…!
Ik worstelde hier best lang mee. Tot ik het begon op te merken bij mezelf. Wat was het nut van al dat vergelijken? Wie werd daar beter van? Waarom dacht ik eigenlijk dat die kleding mij niet goed zou staan? Wat maakte dat ik niet in die bikini liep? De eindstand die ik voor mezelf opmaakte, als ik ’s avonds weer alleen in bed lag met al die (niet helpende) gedachten: minimaal 1-0 achter. En er veranderde niets.
De schuld afschuiven
Ik wilde gewoon graag dat ik de schuld op iets of iemand kon afschuiven. Hup, ik ervan af en iemand anders 10 kilo van mijn last op zijn of haar schouders. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Destijds besefte ik mij niet dat ik op een bijzonder punt was aanbeland. Niet een ander de schuld geven, niet kijken naar een ander, niet kijken wat zij hebben en kijken naar wat ik NIET heb.
Niet alles wat ik heb meegemaakt wil ik bij me blijven dragen. Maar het hielp ook niet om steeds te denken: ‘Wat als…..?’, ‘Wat als ik geen aandoening had gekregen?, Wat als ik geen overgewicht had gehad?’
Door daar mee bezig te blijven, besefte ik me, zou ik in de toekomst ook niet verder komen. Mensen die dat doen, draaien cirkeltjes om hun eigen as. Dat was zeker niet wat ik wilde. Dus koos ik er bewust voor om uit mijn eigen cirkel te stappen.
In de spiegel kijken
Ik deed en doe dat door mezelf af te vragen waar ik nu sta? Wat dat mij brengt? Maar vooral wat ik daarmee kan gaan doen? Ik kwam op het punt dat ik mezelf weer echt recht in de spiegel aan kon kijken. Ik kon mezelf vertellen waar ik nu ben. Geen filtertje eroverheen, niet kleiner maken dan het is, niet nuanceren. Gewoon hoppa, gaan staan en mezelf eens recht in de ogen aankijken. IK moet ermee leren leven, alleen IK ben verantwoordelijk voor hoe ik hier tegenaan kijk en wat ik doe. IK heb een keuze. IK kan invloed uitoefenen. Op mezelf. Op anderen. Wat wil ik en waar kies ik voor?
Volledig accepteren
Ik kon pas beginnen met werken aan waar ik heen wilde, door mezelf eerst volledig te accepteren. Dit was een startpunt. Ik gaf niemand de schuld en besloot mezelf ook niet als schuldige te zien. Ik wilde er voor mezelf zijn zoals een goede vriendin er ook voor mij was. Die last van mijn eigen schouders laten vallen op dat moment en beginnen aan die mooie IK die er al die tijd al was!
Een klein momentje die uitmondde in een levens veranderende katalysator. Ik sta nu niet 1-0 achter, maar 1-0 voor. Maar dit keer op mezelf! Mijn tip: wees lief, ga eens voor die spiegel staan. Weg met die oordelen, verlangens, schaamte en schuld, verlos jezelf hiervan. Kies ervoor om er iets van te maken, hoe dan ook. Want ik gun het je en je bent het waard.
